अपनी डायरी के पन्नों में से एक पंजाबी ग़ज़ल आपके समक्ष प्रस्तुत कर रहा हूँ....उम्मीद है आपको यह पसंद आएगी.... आपकी समीक्षाओं का इंतज़ार रहेगा....
"ਖੁਦ ਨੂੰ 'ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ' ਅੱਸੀਂ 'ਬਣਾ' ਨਾ ਸਕੇ,
ਆਪਣੇ 'ਦੁਖਾਂ' ਨੂੰ 'ਦਿਲ' ਵਿਚ 'ਛੁਪਾ' ਨਾ ਸਕੇ....
'ਉਕੇਰ' ਦਿਤੇ ਆਪਨੇ ਸਾਰੇ 'ਗਮ', 'ਲਫਜਾਂ' ਦੇ ਰਾਹੀਂ,
'ਪਰ ਤੇਰੀ ਨਿਕੀ ਜਿਹੀ 'ਤਸਵੀਰ' ਵੀ, ਅੱਸੀਂ ਬਣਾ ਨਾ ਸਕੇ....
'ਉੰਨਾਂ 'ਖੂਬਸੂਰਤ' ਪੱਲਾਂ ਨੂੰ ਅਸਾਂ 'ਪੀਰੋ' ਲਿਯਾ, ਇਕ 'ਹਾਰ' ਦੇ ਵਿਚ,
'ਪਰ ਉਸ 'ਗੱਲ' ਦੇ 'ਹਾਰ' ਨੂੰ ,ਕਦੇ 'ਗੱਲ' ਵਿਚ 'ਪਾ' ਨਾ ਸਕੇ.....
'ਤੈਥੋਂ ਵਿਛੜ' ਕੇ ਕੁਝ ਇੰਜ, ਸਾਡੀ 'ਜਿੰਦਗਾਨੀ' ਹੋ ਗਈ,
ਕਦੇ 'ਰੋ' ਨਾ ਸਕੇ, ਕਦੇ 'ਹਸ' ਨਾ ਸਕੇ....
'ਤੇਰੀ 'ਯਾਦ' ਸਾਡੀ 'ਅਖਾਂ' ਦੇ ਵਿਚ, 'ਹੰਜੂ' ਬਣ-ਬਣ 'ਤੈਰਦੀ' ਰਹੀ,
ਪਰ ਆਪਣੇ 'ਚਿੱਤ' ਦਾ ਹਾਲ, ਕਦੇ 'ਸੁਣਾ' ਨਾ ਸਕੇ...
'ਤੇਰੇ ਵਰਗੀ, ਇਕ 'ਹੋਰ' ਲਭਨੀ 'ਮੁਸ਼ਕਿਲ' ਸੀ,
ਏਸ ਕਰਕੇ ਅੱਸੀਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ, 'ਸਹਾਰਾ' ਕਦੇ ਪਾ ਨਾ ਸਕੇ.....
'ਤੂੰ' 'ਇੰਜ' ਨਾ ਸੋਚੀਂ, ਤੇਰੇ ਲਈ ਅੱਸੀਂ 'ਬਰਬਾਦ' ਹੋ ਗਏ,
ਓਹ ਤਾਂ 'ਕਿਸਮਤ' ਹੀ ਅਜਿਹੀ ਸੀ, ਕੇ 'ਆਬਾਦ' ਹੋ ਨਾ ਸਕੇ...
'ਬਸ ਸਾਨੂੰ 'ਮੁਆਫ' ਕਰ ਦੇਵੀਂ, ਜੇ ਕਦੇ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗੇ,
ਕੀ 'ਤੈਨੂੰ' ਦਿਤੇ ਹੋਏ 'ਵਾਦੇ', ਅਸਾਂ ਕਦੇ 'ਨਿਭਾ' 'ਨਾ' ਸਕੇ...."